Maar ja, de kleine van ons heeft al de mond vol met tanden en zal ook vroeger of later in die stoel moeten zitten dus het moest er maar een keer van komen. Na twee keer als goed voornemen bij een nieuw jaar niks mee te hebben gedaan zijn we een paar weken geleden toch voor controle geweest. Allebei hadden we wel iets, een gaatje en een wortel kanaal behandeling voor mijn lief en voor mij dus dat ene gaatje.
Dat gaatje is eergisteren uitgeboord en gevuld, de tandarts die we hebben is wel prettig. Ze verteld wat ze aan het doen is en doet het voorzichtig. "Nou, het enige dat u ervan voelt is de verdoving" zegt ze, "Maar ook daar heb ik een hekel aan!" Ik heb dat vaak genoeg gehad, en die naald in mijn tandvlees is niet fijn. Anyhow, ze deed het voorzichtig en in licht paniek herinnerde ik me dat ik aan iets leuks moest denken en het eerste wat mij in gedachten schoot was een herinnering van zo'n 5 jaar geleden, een meer daagse wandeling in Nieuw Zeeland. Uit mijn e-mails van die tijd die ik naar het thuisfront schreef:
Om 7:30 ben ik weer op pad. Het is weer bewolkt en het regent, maar dat zegt niets. De zon is nog niet boven de bergen uit gekomen, daarna valt er pas iets te zeggen over het verdere verloop van het weer. Uiteindelijk blijkt het de hele dag te gaan regenen, gelukkig weet ik dat niet van te voren. Het is ruig terrein, het lijkt wel een beetje op Noorwegen. Veel grote stenen op het pad, veel kleine riviertjes, veel blubber. Alle bomen zijn hier weer bedekt met een dikke laag mos, de stenen met veel verschillende soorten korstmos. Er zijn hier ook een rode en een oranje korstmos, die erg succesvol zijn. Het pad Greenstone dankt zijn naam aan de groene stenen die hier gevonden kunnen worden. De kleur lijkt af en toe erg op die van een Klingon War-bird. De stenen zijn Nephrite en werden door de Maories gebruikt om te verhandelen en te verwerken in wapens. Painamu noemen ze het. Met al die kleuren stenen ziet het er af en toe wel vrolijk uit.
Deze avond slaap ik in de Mid Caples hut. Deze hut blijkt niet zo geliefd bij de wandelaars, die gaan liever naar de Upper Caples hut. Dan hebben ze het de dag erna niet zo zwaar, dan is namelijk de klim en afdaling van 500 meter. Er zitten hier wel 3 vissers, vandaag is namelijk het visseizoen geopend. Het dal hier heeft een snel stromende rivier en een paar kleine meertjes. De vissers zijn de hele dag bezig geweest met vlieg vissen, dat was best een mooi gezicht. Een van de drie heeft ook nog een grote forel meegenomen. Die smaakt erg lekker als die 's avonds van de kachel af komt!
De kiwi's (mensen die in Nieuw Zeeland wonen) zijn best taai. De vissers hebben de hele dag in de rivier gestaan, in de regen. Een van de vissers vind dat er niet genoeg hout is en gaat op blote voeten, het is fris ±5°C, het bos in om hout te sprokkelen!
En het ergste was eigenlijk alweer voorbij. Daarna wat geboor, meer geboor en nog meer geboor. Het was ondertussen kennelijk al een behoorlijk diep gat geworden.
Wat mij opviel was dat bovenstaande herinnering in mijn gedachten opkwam. Het was een wandeling die niet als 'Schitterend' of 'Grandioos' in de boeken staat. Het waren eigenlijk 2 wandelingen door 2 uitgesleten dalen met snelstromende rivieren die aaneengesloten waren tot een rondwandeling. Ik was erheen gelift met een stel japanners, na afloop van de lift: "Can we take a picture of us with you?". Onderweg overnacht in een hut waarin een van de jongens geen slaapzak mee had genomen maar een isolatie deken. De hele nacht geritsel, want erg warm heeft hij het niet gehad! Toen ik terug was in de bewoonde wereld hoorde ik dat een paar kilometer bij waar ik weer uit de rimboe kwam een bus was afgefakkeld in een tunnel en dat de mensen aan de andere kant van de tunnel vast zaten. Die hebben daar zo'n 3 dagen moeten overnachten!
