Een poezenleven....

Ons poesbeest Miepje is niet meer. Zondag heeft de dierenarts haar zacht doen inslapen.
Een dag of tien daarvoor waren we bij de dierenarts omdat ze zo mager werd. Er werd een tumor geconstateerd, al behoorlijk groot, er was niets meer aan te doen. Ze had geen pijn, we konden het nog even aanzien, maar verder, niet te lang wachten, met terugkomen, werd er gezegd.
Ze kreeg een injectie met cortisonen, dan zou ze zich mogelijk wat lekkerder voelen en inderdaad, ze knapte wat op, ging weer lekker eten, maar binnen een week verslechterde de situatie behoorlijk, en toen ze niet meer wilde eten en drinken, zijn we, op zondag, naar de dierenarts gegaan.

Miepje was een nogal 'gestoorde' kat. Tien jaar terug haalden we twee katten uit het asiel. We kozen voor een lieve kater, type goedzak, die we echter alleen maar mochten meenemen als we zijn schuwe zusje erbij namen. Dat hebben we toen maar gedaan, bij ons zou een schuwe kat niet lang schuw blijven, zo dachten we, helaas....... ze is altijd een bangerd gebleven.
Toch leefde ze een mooi poezenleven, dat mag gerust worden gezegd, maar álles ging volgens door haar vastgestelde regels: niet oppakken of vastpakken, en aaien mocht, maar met de nodige afstand. Aanvankelijk verdroeg broer Dommel haar bangigheid goedmoedig, maar de laatste jaren was de vrede toch ver te zoeken tussen die twee. Nee, het is nooit gelukt haar vertrouwen te winnen. Vooral de laatste dagen van haar leven was dat heel frustrerend voor ons: we wilden haar graag binnen houden, lekker warm, beetje koesteren, Miep echter wilde precies het tegenovergestelde, buiten wilde ze zijn, en liefst niet teveel aanhalen a.u.b.
We hebben toen een keuze gemaakt: niet wat wij willen, maar wat zij wil gebeurt, en dus vertoefde ze de laatste dagen buiten, op de veranda, in een doosje, of op een stoel onder tafel. Wel mochten we een warm dekentje over haar heen leggen, niet te geloven, met welk een klein gebaar een mens blij zijn..... gelukkig kwam ze s'nachts wél binnen, ook de laatste nacht, van zaterdag op zondag heeft ze s'nachts binnen geslapen, dat vonden we heel prettig.
Maar, toen ze niet meer wilde eten en drinken, was de gang naar de dierenarts onvermijdelijk geworden. Ze werd in slaap gebracht, het hoofdje zakte langzaam op de voorpootjes, eindelijk kon ik haar strelen en koesteren, ze ontspande, eindelijk rust voor Miepje.