Beschamende zuinigheid?

Ik las een, voor mij, zeer herkenbaar stukje in de krant. Ik noem de naam van de schrijver hier maar niet. Maar voor de beeldvorming: de persoon in kwestie reist zo'n beetje de hele wereld over voor een tv serie, spoort mensen op. Hij bivakkeert daardoor veel in hotels. Hij beschrijft deze keer zijn zuinige aard: "geld, het is altijd een gevecht met mezelf."

Eerst heeft hij het over de vliegvelden, het lange wachten altijd, rondhangen in de vertrekhal, dan honger of dorst hebben, en belachelijk hoge prijzen moeten betalen voor een sneetje brood en een kop koffie.
Hij slaat daarom ook altijd, vóór hij een hotel betrekt, het nodige in, zodat hij niet van de peperdure prijzen van de minibar gebruik hoeft te maken. Ik citeer hierna een gedeelte, want hij kan het veel leuker vertellen dan ik.
Hij is in New York:

"Ook deze keer haal ik de koelkast leeg om er de zelf aangeschafte, veel goedkopere producten voor in de plaats te zetten. Bij vertrek zal ik het ding uiteraard weer in nieuwstaat opleveren, dus voorzien van de oorspronkelijke inhoud. De minibar in kwestie is een opvallende. Er liggen twee hinderlijke rubberen matjes in met daarop de contouren van de flesjes die er eerst stonden. Het valt niet mee om mijn eigen aanschaf er precies op te plaatsen, maar de matjes kunnen er niet uit, dus we improviseren. De dagen gaan voorbij, flesjes gaan in en uit. Wanneer het vertrek aanstaande is, haal ik de originele inhoud van de minibar weer uit de la van de kledingkast.
Het is nog even puzzelen om de zaak weer goed op z'n plaats te krijgen, maar uiteindelijk staat het zoals bij aankomst. Bij de check-out kan ik dan ook met een gerust hart melden dat geen van de peperdure items door mij is genuttigd. De kassier fronst de wenkbrauwen en overhandigt me de rekening. Daarop staat tot mijn grote schrik een niet mis te verstane post minibar. Er zou door mij voor niet minder dan 1.312 dollar zijn gebruikt! "Mag het van uw credit card meneer?"
Ik protesteer, maar de kassier houdt vol. De moderne minibar werkt immers feilloos. Alle "items" staan op een rubbermat. Daarin zitten sensoren die voelen of er nog iets is. Tilt de gast een flesje, blikje of stuk chocolade te lang op, dan meldt de mat dit aan een centrale computer. Verkocht! Het item wordt automatisch op de rekening gezet. Ik snap nu hoe de mijne zo heeft kunnen oplopen. Het valt me nog mee dat de computer niet is doorgebrand door mijn gegoochel met de inhoud van de koelkast. Big Brother heeft me betrapt. Beschaamd leg ik een en ander uit. Even later zal housekeeping mijn lezing bevestigen. Hoofdschuddend kijkt men mij na. De knieperd. Ze hebben gelijk...."

Werkelijk, het had mij kunnen gebeuren. Het heeft trouwens niet altijd met zuinigheid te maken, maar ook met het overvloedige wat altijd schijnt te moeten. Je kunt bijvoorbeeld bijna nergens een simpel bruin brood krijgen, neeh, altijd een bord vol, met meerdere dikke plakken kaas, wat ik dus niet lekker vindt. Het jaagt de prijs omhoog, én je eet snel meer dan nodig. Hoewel, en wie weet, is het tij aan het keren: ergens onderweg, in een benzinestation, we hadden honger en niets bij ons, kochten we simpele bruine broodjes zonder veel poespas tegen een schappelijke prijs.
Ze hadden er ook een naam bij bedacht, helaas, die ben ik kwijt. Maar ga vooral zo door, zou ik zeggen..............